Ervaring gedetineerde Ronald

Ik zit sinds 2011 gedetineerd en heb een straf van 15 jaar, waarvan ik 10 moet zitten. En dat is echt een hele tijd. Het is ook mijn eerste straf, ik heb altijd een normaal leven geleid. Eenmaal gearriveerd in de gevangenis besef je meteen dat dit een heel andere wereld is dan je gewend bent. Dat je mensen niet snel kunt vertrouwen en goed moet uitkijken wat je tegen iemand zegt.

Al vrij snel heb ik contact opgenomen met de boeddhist, één van de lokale geestelijk verzorgers om vertrouwelijke gesprekken te kunnen voeren. Ook heb ik gevraagd om een bezoekvrijwilliger. Iemand die ik eens in de zes weken zie. Zowel mijn geestelijk verzorger als bezoekvrijwilliger heeft mijn processen bijgewoond. Ik wilde dat ze uit de eerste hand mijn zaak kenden. Ook vond ik de mentale ondersteuning in de rechtszaal belangrijk. Wat een eenzame plek is zo’n verdachtenbankje, zeker bij een emotionele daad waarvoor ik zit.

In het begin van mijn detentie kon ik goed met mijn bezoekvrijwilliger spreken over mijn zaak. De eerste 2 jaar ben je toch vooral daar mee bezig. Na het definitief worden van mijn straf heb ik een bezoekvrijwilliger vooral nodig om – ‘normale gesprekken’ te kunnen voeren. Daarbij kan ook het boeddhisme helpen hoe om te gaan met je emoties en de situatie.

Vastzitten is een heel ingrijpende gebeurtenis in een mensenleven. Wat een geestelijke woestenij is een gevangenis! Wat een sleur ook. Je kan gemakkelijk afstompen. Een vrijwilliger kan je helpen mens te blijven voelen en het contact met de buitenwereld, dat je langdurig mist, niet helemaal te verbreken. Hopelijk kan mijn bezoekvrijwilliger ook wat voor mij betekenen tegen de tijd dat ik ga faseren. Dat wacht ik af. Ik kan iedereen zo’n vrijwilliger aanbevelen en wil hen bij deze ook bedanken voor hun werk.